Een jaar geleden was alle plezier in mijn vak verdampt. De tube was leeg: ik had te lang, te hard en te veel in mijn eentje gewerkt. Afstand had ik nodig en ruimte om te reflecteren. Ik besloot tot een sabbatical vanaf 1 juni 2023 en bouwde in de eerste maanden van het jaar mijn vrijgevestigde psychiaterpraktijk een heel stuk af. Dankzij de normalisering van de werktijden en aantallen patiënten kwam de lol binnen drie maanden weer terug. De carrièreswitch naar de uitvaartbranche die ik overwoog, was bij nader inzien een heel raar idee. Ik ben psychiater en dat blijf ik.
Toen mijn sabbatical vlak voor de zomer echt begon was ik er een stuk beter aan toe. Niet meer uitgeput, minder geheugenklachten en klaar voor zeven maanden leven zonder lijstjes en vastomlijnde plannen. Het enige wat ik zeker wist, was dat ik wilde schrijven en nieuwe dingen leren. Voor de opleiding wetenschapsjournalistiek (twaalf dagen verspreid over vijf maanden) had ik me al ingeschreven. Verder vertrouwde ik erop dat de dingen zich vanzelf zouden ontvouwen.
De oogst? Meer thuis zijn zonder constante onrust doet mijn gezin en mij goed. Ik speel een nieuw instrument: altsaxofoon, mijn meisjesdroom. Ik schrijf een boek over meesterschap in de psychiatrie waarvoor ik vijftien inspirerende collega’s interview over ons vak. Ik leer heel veel in de opleiding wetenschapsjournalistiek. Ik maakte mijn podcastdebuut. Dat de vluchtmogelijkheid van altijd werken verdwenen is, confronteert mij met de dingen waar ik voorheen liever vandaan bleef. De therapie bij Aerrea kwam daardoor in een stroomversnelling.
En nu is het einde van zeven maanden ontkoppeld leven al nabij. Vanaf 1 februari ga ik weer als psychiater aan de slag. Niet meer in mijn eigen praktijk maar in loondienst bij een kleine instelling waar ik al een paar jaar maandelijks consultaties deed. Ik verheug me erop deel uit te maken van dit gezellige team met bekwame, zorgvuldige, moedige en betrokken psychologen. Ik verheug me er ook op dat iemand anders de deur bewaakt, zodat ik niet voortdurend in mijn eentje worstel met de enorme druk van mensen die GGZ-zorg nodig hebben maar nergens terecht kunnen. En ik verheug me erop minder te gaan werken: drie dagen in plaats van viereneenhalf. Zo houd ik tijd over om te schrijven en saxofoon te spelen, om thuis te zijn en nieuwe dingen te blijven leren.
Nog heel even en dan ben ik er weer. Ik wens iedereen die dit leest gezondheid, rust en liefde toe in 2024. Tot gauw!